Επομένως, κατανοώ τους συναδέλϕους που δεν αξιοποιούν τις ΤΠΕ· δεν είναι τόσο απλό. Δύσκολα ϕεύγει ο ϕόβος. Κι έπειτα, όσο κι αν ισχυρίζονται κάποιοι ότι είναι εύκολη η χρήση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, μόνο εύκολη δεν είναι. Κάθε λογισμικό απαιτεί χρόνο για να το βρεις, χρόνο για να το μάθεις. Συνήθως πρέπει να ξέρεις αγγλικά και ϕυσικά να ξέρεις σε βάθος τους υπολογιστές για να αντιμετωπίσεις τα απρόοπτα, όπως υπολογιστές που επανεκκινούνται χωρίς κανείς να τους το έχει ζητήσει ή λογισμικό που τρέχει στο σπίτι σου, αλλά δεν τρέχει στο σχολείο…
Από την άλλη, δεν αλλάζουν οι υπολογιστές τη διδασκαλία σου· εσύ πρέπει να την αλλάξεις για να αναγκαστείς να τους αναζητήσεις. Πολλά λογισμικά προϋποθέτουν διαϕορετικό μοντέλο διδασκαλίας από αυτό με το οποίο μεγαλώσαμε. Αν το έχεις ενστερνιστεί, καλώς· αν έχεις και τις γνώσεις μπορεί και να εμπλέξεις τις ΤΠΕ — αν όμως δεν το έχεις υιοθετήσει, με τους υπολογιστές θα ασχοληθείς τώρα;
Και γιατί να αλλάξεις μοντέλο διδασκαλίας; Υπάρχει κανένας λόγος; Ποιος; Οι γονείς; Μα ξέρω δασκάλους που πάνε εντελώς απροετοίμαστοι στο σχολείο, κάνουν χάλια μάθημα και οι γονείς τους αποθεώνουν! Και στην τελική, οι γονείς γνωρίζουν εναλλακτικά μοντέλα διδασκαλίας για να τα απαιτήσουν;
Ποιος να σε ωθήσει στην αλλαγή της διδασκαλίας σου; Οι συνάδελϕοι; Πρώτον, θα πρέπει να την έχουν ασπαστεί και οι ίδιοι, πράγμα ασυνήθιστο, και δεύτερον, θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των συναδέλϕων, ομάδες εργασίας κ.α., πράγμα κι αυτό ασυνήθιστο.
Οι σύμβουλοι; Γιατί, τους ακούει κανείς; Εγώ έχω ακούσει πολλές ϕορές σωστά πράγματα από συμβούλους και από κάτω χαχανίζουν. Δικαίως, δυστυχώς, ως ένα βαθμό πρέπει να ομολογήσω. Για να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύεις πρέπει να υπάρξει κάποιος λόγος. Να δεις αδιέξοδα, μειονεκτήματα. Μετά πρέπει να βρεις πειστικές και εϕικτές εναλλακτικές απαντήσεις. Οι περισσότερες προσπάθειες από την πλευρά των συμβούλων δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Περισσότερο προσπαθούν να επιβάλλουν παρά να πείσουν και να στηρίξουν.
Για το υπουργείο δε θα πω κάτι. Είμαι αρκετά μεγάλος για να το εμπιστευτώ. Μόνο στην εκπαιδευτική κοινότητα στηρίζω τις ελπίδες μου. Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι εκπαιδευτικοί και στελέχη της εκπαίδευσης που δουλεύουν και καθημερινά, παρά τα εμπόδια των εκάστοτε κυβερνήσεων, παράγουν έργο. Σιγά σιγά, αθόρυβα, τα πράγματα αλλάζουν. Το σχολείο δεν είναι ίδιο με αυτό πριν από 20 χρόνια. Είναι καλύτερο. Όπως μεγαλύτερες είναι και οι προσδοκίες μας από την εκπαίδευση. Κι εκεί είναι για μένα το πρόβλημα. Πάντα οι στόχοι, οι προσδοκίες είναι μεγαλύτερες από την πρόοδο. Από τη μια μεριά είναι καλό —νέοι στόχοι, νέα οράματα—, αλλά από την άλλη αποτελεί αϕετηρία για μεμψιμοιρία. Σαϕώς τα πράγματα, ειδικά στη χρήση των ΤΠΕ, είναι πιο πίσω από άλλες χώρες — όχι πάντα πάντως, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν προχωρούν κιόλας.
Ars Longa Vita Brevis 
«Από την άλλη, δεν αλλάζουν οι υπολογιστές τη διδασκαλία σου· εσύ πρέπει να την αλλάξεις για να αναγκαστείς να τους αναζητήσεις.» Συμφωνώ alter ego και πάλι μαζί σου. Για την παραπάνω φράση όμως Ο Τερζίδης μάλλον καποιες επιφυλάξεις θα έχει. Τα εργαλεία κάνουν τον δάσκαλο ή ο δάσκαλος τα εργαλεία?
Ο Σωτήρης, δεν είναι σαν κι εμάς. Δεν το ‘χει…
Θεωρώ αυστηρή την κριτική του συναδέλφου. Ποια χαρακτηριστικά δεν έχουν οι επιμορφωτικές προσπάθειες των συμβούλων; Είναι πολύ θεωρητικές; Δεν έχουνε επαφή με την πραγματικότητα; Πρέπει να έχουν χαρακτηριστικά πειστικότητας, εφικτών λύσεων και ανάδειξης μειονεκτημάτων και πλεονεκτημάτων; Οι προσεγγίσεις ενός συμβούλου θα είναι και θεωρητικές (αλλιώς οδηγούμαστε στην εμπειριοκρατία), αλλά και σαφώς θα πρέπει να δίνουν άμεσα πραξιακά στοιχεία, δεμένα με την πραγματικότητα της τάξης. Όλα όμως αυτά θα πρέπει να συμβαίνουν στα πλαίσια μιας αλληλεπίδρασης συμβούλων και εκπαιδευτικών, με ανταλλαγή απόψεων και κατάθεση προτάσεων. Δάσκαλοι δεν ήταν και δεν συνεχίζουν να είναι και οι σχολικοί σύμβουλοι; Το κοινό τους είναι πολυποίκιλο, όπου θα υπάρχουν εκπαιδευτικοί με διαφορετικές επιμορφωτικές ανάγκες, οπτικές και εμπειρίες. Έτσι δεν είναι εκ των πραγμάτων εφικτή μια ικανοποιητική πρόταση που να απευθύνεται και να ταιριάζει σε όλους. Ας διαφυλάξουμε το θεσμό του σχολικού συμβούλου και όπου χρειάζεται να τον αλλάξουμε ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες.
Μερικά χαρακτηριστικά επιμορφωτικών προσπαθειών:
α) Συνήθως λένε σωστά πράγματα, αλλά πείθουν τη μειοψηφία (αν την πείσουν κι αυτή…).
β) Αν μείνεις μόνο στις επιμορφωτικές προσπάθειες των συμβούλων θα μείνεις πολύ πίσω από τις εξελίξεις της παιδαγωγικής επιστήμης. Κι όχι επειδή λένε λάθος πράγματα, αλλά γιατί είναι σπάνιες.
γ) Συνήθως οι επιμορφώσεις είναι σε μεγάλο βαθμό θεωρητικές.
δ) Και το πιο ουσιαστικό: δεν υπάρχει καμιά πραγματική συνεργασία (δεν αναφέρομαι σε εξαιρέσεις) μεταξύ σχολείων και σχολικών συμβούλων.
Προφανώς κάποιο μερίδιο ευθύνης έχουν οι σύμβουλοι, κάποιο οι εκπαιδευτικοί, κάποιο το υπουργείο.