Σιχαίνομαι να γράφω στο χαρτί. Μα τις σκέψεις μου για τον Σωτήρη δεν μπόρεσα να τις γράψω παρά σε ένα τετράδιο. Τις αντιγράφω εδώ. Αστείο, θα γέλαγε με την καρδιά του αν με άκουγε, να γράφω για τον ίδιο στο τετράδιο και όχι στον υπολογιστή· μα έτσι μου βγήκε…
Είμαι εγωιστής. Ποτέ δε θα πω ποιοι με επηρέασαν. Μα δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ο Σωτήρης με έκανε τον δάσκαλο που είμαι. Είναι… ήταν, δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, ο πιο ολοκληρωμένος δάσκαλος που έχω συναντήσει. Ο στόχος που δε θα φτάσω ποτέ…
Για τα ιστολόγια έχουν γραφτεί πολλά. Κατά βάθος κάθε ιστολόγιο είναι ένα βιβλίο. Και κάθε βιβλίο είναι καταδικασμένο να τελειώσει. Κι όσο πιο καλό είναι ένα βιβλίο τόσο πιο άσχημα αισθάνεσαι όταν το κλείνεις. Κι εσύ, φίλε Σωτήρη, είσαι το πιο ωραίο βιβλίο που έχω διαβάσει…
Ars Longa Vita Brevis 
Αγαπημένε Σωτήρη, έφυγες νωρίς αλλά φρόντισες να αφήσεις ένα θαυμάσιο
έργο σε όλους μας. Θα θυμάμαι πάντα τη παρέα μας από το 1983 στου Ζωγράφου
μέχρι σήμερα. Σε αποχαιρετώ με αυτό Παραδοσιακό Ηπειρώτικο που με
εκφράζει αυτή τη στιγμή:
Για πες μας Χάρε να χαρείς
εσύ που είσαι στον Άδη
οι μερακλήδες πως περνούν
στο μαύρο σου σκοτάδι;
Έχουν κρασί να πίνουνε
κλαρίνα να βαράνε
και κορίτσια όμορφα
μαζί τους να γλεντάνε;
Για πες μας για τους πλούσιους
με τους πολλούς παράδες
τη μαύρη τη φτωχολογιά
πως ζουν οι φουκαράδες;
Έχουν κρασί να πίνουνε
κλαρίνα να βαράνε
και κορίτσια όμορφα
μαζί τους να γλεντάνε;
Αν θέλετε να μέθετε
εσείς που με ρωτάτε
διαβάτες είστε άνθρωποι
αυτού που περπατάτε
Δόξες και λεφτά εδώ
παιδιά μου δεν περνάνε
όσοι έχουνε καλή καρδιά
αυτοί καλοπερνάνε
Κουλουράκι μου…
πριν λίγο με ρωτούσε ένας φίλος αν είναι όλα καλά εδώ κι αν πήγα κι ήρθα εντάξει… Μπα. Δεν είναι όλα καλά εδώ. Ναι, πήγα κι ήρθα, αλλά δεν είναι εντάξει. Του έλεγα πως δεν την παλεύω. Όχι γενικά με τους… επιλόγους, αλλά με τον συγκεκριμένο επίλογο. Δεν θέλω, ρε παιδί μου, αρνούμαι! Πώς να στο πω και να μην με μουντζώσεις όπως στο πλοίο επιστροφής από Σύρο;
Εγώ δεν έγραψα ούτε σε χαρτί. Κάτι πήγα να χαράξω δηλαδή μα μουντζουρώθηκε, γμτ. Και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις μουντζούρες.
Κουλουράκι μου, φυσάω ένα φιλί κανέλας να φτάσει ως εσένα και κρατώ το βλέμμα σκανταλιάς, το γέλιο της αταξίας, την επική μούντζα του πλοίου, την τελευταία βόλτα μας στο θέατρο -που κοιμήθηκες στην καρέκλα γιατί ήσουν κουρασμένος, αλλά… «είναι δυνατόν να μην έρθω;»- και τόοοοοοσα άλλα, καλά, να μην ξεφύγει τίποτα. Μέχρι… να βρεθούμε ξανά.
Σ’ αγαπώ πολύ πολύ
Μαριλία
Για τον Σωτήρη: Φίλε μου που ευτύχισα να σε συναντήσω μόνο διαδικτυκά .. Regrets