The map keeps getting redrawn, because it’s cheaper than ever to go offroad, to develop and innovate and remake what we thought was going to be next. Technology keeps changing the routes we take to get our projects from here to there. It doesn’t pay to memorize the route, because it’s going to change soon.
The compass, on the other hand, is more important then ever. If you don’t know which direction you’re going, how will you know when you’re off course?
And yet…
And yet we spend most of our time learning (or teaching) the map, yesterday’s map, while we’re anxious and afraid to spend any time at all calibrating our compass.
Ο χάρτης. Στατικός. Απόλυτα αποδεκτός. Υπάρχει τίποτα ευκολότερο από το να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Να ξέρεις ότι εκπληρώνοντας αυτούς τους στόχους ολοκλήρωσες τη δουλειά σου;
Οι καιροί αλλάζουν. Πολλοί μπορεί να κατηγορήσουν τις Νέες Τεχνολογίες αλλά οι αλλαγές είναι δομικές. Η ζωή μας δεν έχει καμία σχέση με αυτή πριν από 5 χρόνια. Σκεφτείτε πώς κλείνατε αεροπορικά εισιτήρια, πώς ψάχνατε για τη φτηνότερη τιμή σε κάποιο είδος οικιακής συσκευής, πώς διαβάζατε, πώς…
Τα νέα ΑΠΣ, αλλά ας μην κρυβόμαστε και η εποχή που ζούμε, απαιτούν να επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας και ο στατικός χάρτης είναι εμπόδιο. Χρειαζόμαστε μία πυξίδα. Μία πυξίδα που θα μας κατευθύνει κι εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίζουμε την πορεία μας. Οι αλλαγές στη ζωή μας, όπως τις έχουμε εμπεδώσει τα 3 τελευταία χρόνια, είναι … ανατρεπτικές. Και σ’ εκείνο το σημείο πρέπει να προσδιορίσουμε το ρόλο μας. Οι προηγούμενες πρακτικές κι απόψεις είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου αλλά παρόλα αυτά εμείς πρέπει να καθοδηγήσουμε τους μαθητές μας, τα παιδιά μας, πρέπει να ακροβατήσουμε ανάμεσα σε ένα αναλογικό κι ένα ψηφιακό κόσμο, πρέπει να αναζητήσουμε τις έγκυρες πηγές, πρέπει να συνεργαστούμε μια και η εποχή του εγώ φαίνεται να έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Μεγαλώσαμε, ζήσαμε σε μία συγκεκριμένη εποχή. Το ερώτημα είναι αν θα εφοδιάσουμε τα παιδιά μας με κάποιο χάρτη μιας κάποιας εποχής ή θα τους δώσουμε μια πυξίδα, μια πορεία κι αυτά θα βρουν το δρόμο τους. Τόσο απλά.
Υ.Γ. Το κείμενο που αποτέλεσε έναυσμα για την ανάρτηση ανήκει στον Seth Godin. Το πάλεψα μέρες τώρα και αποφάσισα να καταγράψω τις τυχαίες σκέψεις μου. Μπορεί να το αδίκησα ή να το υπερεκτίμησα.
Just another boring teacher
Ars Longa Vita Brevis 
Είμαστε στο εμείς; 🙂 Πόσο δίκιο έχεις; Δεν ξέρω αν θα το βρεις…..
Πάντως το «εγώ» σιγά σιγά ξεθωριάζει. Ελπίζω να μη γίνει Αυτός/ή.
«Πρέπει να ακροβατήσουμε ανάμεσα σε ένα αναλογικό κι ένα ψηφιακό κόσμο».
Μαζί με τη φράση του Tim Cook στο event της Apple (για το νέο iPad) «ζούμε σε έναν κόσμο όπου το PC δεν είναι πλέον το κέντρο του ψηφιακού μας κόσμου» είναι ό,τι πιο εύστοχο έχω διαβάσει αυτή την εβδομάδα.
Εμένα που με αφήνει αδιάφορο το iPad και η λογική της Apple, ανήκω στον αναλογικό? Δεν γνώριζα ότι πριν καλά καλά βάλουμε το pc στην εκπαιδευτική διαδικασία έγινα παράδοση και τροχοπέδη της εξέλιξης. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι σπουδαίες φράσεις που εμπεριέχουν την ιδεολογία της κατανάλωσης ενός προϊόντος και μάλιστα της μονοπωλιακής πρακτικής της Apple.
Αν το PC δυσκολεύει τους μαθητές, ενώ το iPad τους διευκολύνει, τότε ναι το PC αποτελεί τροχοπέδη.
Και εν πάσει περιπτώσει εγώ τη φράση του Cook δεν την ανέφερα ως σπουδαία, αλλά ως φράση που κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
Και η Microsoft είναι πρώτη στη λίστα με τις εταιρίες-μονοπώλια, αλλά μια χαρά τρέχουν Windows τα σχολικά εργαστήρια και οι προσωπικοί μας η/υ.
Συμφωνώ με τα παραπάνω, με μια διαφορά όμως. Δεν ανέφερα πουθενά τα windows που χρησιμοποιώ, ούτε εκθειάζω την μονοπωλιακή πρακτική της Microsoft ως εκπαιδευτική εξέλιξη της παιδαγωγικής πρακτικής. Όπως σωστά αναφέρει στην τελευταία του ανάρτηση ο Τερζίδης, οι ιδέες εμπνέουν και όχι τα εργαλεία. Πάντως για υποψήφιος δάσκαλος από πάθος , μεράκι είδα στο blog σου σε περισσεύει. Μακάρι νάσαι έτσι όπου και να δουλέψεις.
Μακάρι να έχουν τέτοιες απόψεις και στάσεις οι νέοι δάσκαλοι και δασκάλες που θα μπουν στο σχολείο…