Η Βραζιλία, όπως και πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, αντιμετωπίζει ευρύ φάσμα οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και σημαντικές προκλήσεις στον τομέα της εκπαίδευσης. Το Σύνταγμα της προβλέπει την υποχρεωτική δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση και θέτει ένα ελάχιστο όριο των ποσών που θα δαπανηθούν για την εκπαίδευση
- 25% των κρατικών και δημοτικών εσόδων και το
- 18% σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Ωστόσο τα υψηλά ποσοστά του βαθμού επανάληψης τάξης αλλά και εγκατάλειψης σημαίνουν ότι πολλά παιδιά κάνουν μόνο περιορισμένη πρόοδο. Στο PISA 2000, η Βραζιλία παρουσίασε τη χαμηλότερη επίδοση χώρας. Περισσότεροι από τους μισούς μαθητές της κατατάχθηκαν στο Level One(τα χαμηλότερο επίπεδο) ή κάτω. Λιγότερο από το 1% αξιολογήθηκαν στο ανώτατο επίπεδο (Level Five).
Από τότε, χάρη στην ευρεία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η απόδοση της Βραζιλίας έχει αρχίσει να βελτιώνεται. Οι μαθητές της εξακολουθούν να αποδίδουν πολύ κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ, αλλά η εμπειρία δείχνει πώς είναι μια χώρα που αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις
- στην ποιότητα των εκπαιδευτικών,
- στις υποδομές και
- στη δέσμευση των σπουδαστών,
- καθώς και με ένα ιδιαίτερα αποκεντρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα,
Χρησιμοποιεί εθνικές και διεθνείς μεθόδους συγκριτικής αξιολόγησης για τον εντοπισμό των προβλημάτων και για τον επαναπροσδιορισμό της πορείας της μεταρρύθμισης.
Το 2001, ένα Εθνικό Σχέδιο Παιδείας όρισε τις κατευθύνσεις, τους στόχους και τις προτεραιότητες για τα τρία επίπεδα διοίκησης σε ομοσπονδιακό, πολιτειακό και δημοτικό επίπεδο. Το 2007, εφαρμόστηκε ένα ομοσπονδιακό σχέδιο ανάπτυξης Εκπαίδευσης σε συνδυασμό με την αύξηση των δαπανών ανά αίθουσα διδασκαλίας αλλά και με παρακολούθηση των επιδόσεων για να προωθήσουν βελτιώσεις.
Ένας από τους κύριους στόχους ήταν να αυξηθεί η ποιότητα του 1,5 εκατ. καθηγητών, πολλοί από τους οποίους είχαν μόνο απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι χαμηλές αμοιβές και κακές συνθήκες εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της διδασκαλίας σε δύο βάρδιες την ημέρα (συχνά σε δύο διαφορετικά σχολεία) αποθαρρύνουν πιθανούς υποψηφίους. Ο αριθμός απουσιών από την εργασία των εκπαιδευτικών ήταν υψηλός, εν μέρει λόγω της δυσκολίας τού να μεταβεί κάποιος από το ένα σχολείο στο άλλο λόγω των προβλημάτων στην κυκλοφορία της πόλης ή των αγροτικών δρόμων.
Ένας βασικός μισθός εισήχθη για τους εκπαιδευτικούς και τέθηκαν τα ελάχιστα προσόντα εισόδου στο επάγγελμα. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση εισήγαγε ένα νέο δείκτη της ποιότητας της εκπαίδευσης που ονομάζεται Βασικός Δείκτης Ανάπτυξης Εκπαίδευσης (IDEB), με σκοπό την παρακολούθηση της απόδοσης των σχολείων.Το IDEB αντλεί από τα αποτελέσματα των εξετάσεων των μαθητών και τα ποσοστά αποφοίτησης και παρέχοντας σε εθνικό επίπεδο ένα χάρτη απόδοσης, μέσω του οποίου η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να εντοπίσει τις αδυναμίες για την παροχή τεχνικής βοήθειας και επιχορήγησης. (Πρακτικά επιβραβεύονται τα καλύτερα σχολεία και τα σχολεία με τα φτωχότερα αποτελέσματα βοηθούνται με επιπλέον επιχορήγηση αλλά και μεταφορά τεχνογνωσίας από τα επιτυχημένα σχολεία).
Μερικά δεδομένα
- Στη δεκαετία του 1950, το 64% του πληθυσμού της Βραζιλίας ζούσε σε αγροτικές περιοχές και πάνω από το 50% ήταν αναλφάβητοι. Κατά τη διάρκεια του επόμενου μισού αιώνα, ο πληθυσμός αυξήθηκε και μεγάλος αριθμός ανθρώπων μετακινήθηκαν από τις αγροτικές στις αστικές περιοχές.
- Το 1972, η Βραζιλία επέκτεινε την υποχρεωτική εκπαίδευση στα παιδιά ηλικίας 7-14 ετών. Αλλά το 1980 το ποσοστό αναλφαβητισμού ήταν ακόμα γύρω στο 25%.
- Το 1995 το 90% του συνόλου των παιδιών είχαν εγγραφεί σε δημοτικό σχολείο στην ηλικία των επτά ετών αλλά μόνο το ένα δεύτερο ολοκλήρωνε την όγδοη τάξη.
- Το 2000 το 13,6% των ενηλίκων ήταν ακόμη τελείως αγράμματοι και η Βραζιλία παρουσίασε τη χαμηλότερη επίδοση χώρας στις εξετάσεις PISA.
- Τα 200.000 σχολεία της Βραζιλίας έχουν μεγαλύτερο μέσο μέγεθος τάξεων από τα σχολεία στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ: 27,1 παιδιά ανά τάξη στα δημοτικά σχολεία και 30,5 στο χαμηλότερο επίπεδο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το 2008, έναντι ενός μέσου όρου του ΟΟΣΑ κατά 21,6 και 23,7 αντίστοιχα. Η αναλογία μαθητών προς το διδακτικό προσωπικό είναι επίσης υψηλότερη, στο 24,5 σε έναν σε δημοτικό σχολείο και 21,2 σε ένα σε κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 2008, κατά μέσο όρο του ΟΟΣΑ από 16,4 σε ένα και 13,7 αντίστοιχα σε ένα.
Μερικά αποτελέσματα
- Οι επενδύσεις στην εκπαίδευση από 4,0% το 2000, το 2009 αυξήθηκαν στο ισοδύναμο του 5,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Βραζιλίας .
- Αν και εξακολουθεί να είναι αρκετά κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ, τα αποτελέσματα έχουν βελτιωθεί.
- Στην ανάγνωση, προχώρησαν από 396 το 2000 σε 412 το 2009,
- Στα μαθηματικά από 356 το 2003 σε 386 το 2009
- Και στην επιστήμη από 390 το 2006 σε 405 το 2009.
- Η μέση απόδοση σε σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (τάξεις 1-4), όπως έχουν καταγραφεί από τον Βασικό Εκπαιδευτικό Δείκτη Ανάπτυξης της Βραζιλίας (IDEB), αυξήθηκε από 3,8 σε μια κλίμακα από το μηδέν έως το 10 το 2005 σε 4,6 το 2009. Σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης (τάξεις 5-8), ο μέσος όρος αυξήθηκε από 3,5 σε 4,0 και στο γυμνάσιο (τάξεις 9-11) από 3,4 σε 3,6.
Προς μελέτη
- PISA 2009 Results: What Students Know and Can Do
- PISA 2009 Results: Overcoming social background
- PISA 2000 Relatório Nacional
- Iberoamerica in PISA 2006: Regional Report
- PISA 2009 Results
- The Effectiveness of Education and Health Spending among Brazilian Municipalities; by Luiz de Mello & Mauro Pisu, OECD Economics Department Working Paper 712
- Strong Performers and Successful Reformers in Education – Brazil: Encouraging Lessons from a Large Federal System
Just another boring teacher
Ars Longa Vita Brevis 
Σχολιάστε