Παρ’ όλη την παντοδυναμία του θα αποτύγχανε.
Ο λόγος είναι απλός: από αλλού ξεκινάνε τα τσιγγανάκια, από αλλού ξεκινάνε τα άλλα παιδιά. Ολα τα παιδιά δεν είναι ίδια μεταξύ τους και πολλές διαϕορές οϕείλονται ϕυσικά στο περιβάλλον. Και η ανατροϕή των τσιγγανόπαιδων δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
Τα ίδια ισχύουν και για τα σχολεία που έχουν τμήμα ένταξης ή υποδοχής. Ό,τι και να κάνουν οι δάσκαλοι θα υπάρχουν μαθητές που θα ρίχνουν τον μέσο όρο: παιδιά με νοητική υστέρηση, με αυτισμό, με μαθησιακές δυσκολίες, παιδιά που δεν ξέρουν ελληνικά. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα παιδιά ϕεύγουν από σχολεία που δεν έχουν τμήματα ένταξης ή υποδοχής και πηγαίνουν σε αυτά που έχουν. Τεχνητά δηλαδή ανεβαίνει η επίδοση των πρώτων και κατεβαίνει των δεύτερων! Πολύ δίκαιο…
Τα ίδια ισχύουν και για τη ϕτώχεια. Εκεί που τα παιδιά πολλές ϕορές δουλεύουν όταν την ίδια ώρα τα υπόλοιπα τα βοηθούν οι γονείς τους ή το ϕροντιστήριο… Το ακόμα καλύτερο είναι πως στα σχολεία που ϕοιτούν τα μορϕωτικοοικονομικά ευνοημένα παιδιά, πόλος έλξης για όλους τους εκπαιδευτικούς, σε αυτά ακριβώς τα σχολεία που έχουν και τις υψηλότερες επιδόσεις, οι εκπαιδευτικοί κουράζονται λιγότερο. Τα παιδιά τα ξέρουν ήδη…
Πιθανότατα καλύτερα αποτελέσματα θα έχουμε αν αξιολογήσουμε τον τρόπο εργασίας του εκπαιδευτικού, κάτι που προσπαθεί να κάνει το προτεινόμενο σχέδιο αξιολόγησης. Για να το πω απλά, σκεϕτείτε δύο δασκάλους. Ο ένας ζητάει από τα παιδιά να μαθαίνουν το μάθημα παπαγαλία κι ο άλλος όχι. Δεν είναι και δύσκολο να βρούμε ποιος διδάσκει καλύτερα. Βέβαια, στην πράξη τα πράγματα είναι δυσκολότερα, αλλά είναι μια αρχή.
Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι άλλο. Η συγκεκριμένη θέση έχει παρουσιαστεί πολλές ϕορές στο διαδίκτυο και δυστυχώς εμείς σιωπούμε. Πολύ ϕοβάμαι ότι αυτήν τη σιωπή σύντομα θα την πληρώσουμε, κι εμείς κι οι μαθητές μας, πολύ ακριβά…
Ars Longa Vita Brevis 
Σχολιάστε